برای مشاوره رایگان با وکیل آنلاین با شماره 09374517217 در ارتباط باشید.

قانون‌گذار در قانون روابط موجر و مستأجر مصوب سال ۱۳۷۶، با هدف ترغیب مالکان به واگذاری منافع املاک خود از طریق اجاره، علاوه بر تدوین مقرراتی ناظر بر نحوه تنظیم قرارداد اجاره، سازوکاری را تحت عنوان «دستور تخلیه فوری» پیش‌بینی نموده است. این سازوکار به موجر این امکان را می‌دهد که در صورت انقضای مدت اجاره و بدون نیاز به رسیدگی ماهوی، با رعایت شرایط مقرر قانونی، نسبت به تخلیه عین مستأجره اقدام نماید.

برای بهره‌مندی از مزایای دستور تخلیه فوری، وجود شرایط زیر الزامی است:
    1.    قرارداد اجاره به صورت مکتوب و مطابق با موازین قانونی تنظیم شده باشد.
    2.    قرارداد به امضای طرفین (موجر و مستأجر) رسیده باشد.
    3.    حداقل دو نفر شاهد ذیل قرارداد را امضا کرده باشند.
    4.    مدت اجاره منقضی شده باشد.

در صورت فقدان هر یک از شرایط فوق، موجر ملزم به طرح دعوای تخلیه و اخذ حکم تخلیه از دادگاه خواهد بود.

شرایط قانونی لازم برای اخذ حکم تخلیه:

جهت طرح دعوای تخلیه عین مستأجره و صدور حکم قضایی، تحقق یکی از شرایط زیر ضروری است:
    •    پایان مدت قرارداد اجاره؛
    •    عدم وجود اجاره‌نامه مکتوب یا تمدید اجاره‌نامه به صورت شفاهی؛
    

تفاوت میان دستور تخلیه و حکم تخلیه:

مهم‌ترین تمایز میان «دستور تخلیه» و «حکم تخلیه» در فرآیند رسیدگی آن‌ها نهفته است. دستور تخلیه بدون نیاز به رسیدگی قضایی و تشکیل جلسه دادگاه و صرفاً با بررسی اسناد و مدارک ارائه‌شده از سوی موجر صادر می‌گردد. (یا در صورت نیاز فقط تشکیل یک جلسه رسیدگی). در حالی که صدور حکم تخلیه مستلزم طرح دعوا، برگزاری جلسات رسیدگی، استماع دفاعیات طرفین و در نهایت صدور حکم قضایی می‌باشد.